Terapia psychodynamiczna jest metodą leczenia poprzez dialog między pacjentem i psychoterapeutą. Jej głównym założeniem jest istnienie nieświadomości i badanie jej wpływu na funkcjonowanie człowieka. Sposoby tworzenia relacji z ważnymi osobami w dzieciństwie odzwierciedlają się w dorosłym życiu, poprzez podobieństwo w budowaniu związków osobistych i zawodowych. Dlatego istotnym elementem terapii jest odkrywanie nieświadomych, powtarzających się stylów funkcjonowania, konfliktów wewnętrznych, potrzeb oraz mechanizmów, które wpływają na emocjonalność, myślenie i zachowanie człowieka.
Uświadomienie sobie i zrozumienie tego co było wcześniej ukryte, daje możliwość wprowadzenia zmian w sposobach przeżywania i radzenia sobie z problemami. Proces ten odbywa się w atmosferze bezpieczeństwa i zaufania w relacji z terapeutą, który staje się dla klienta swojego rodzaju lustrem, odzwierciedlającym różne sfery osobowości klienta. Dlatego im lepiej terapeuta pozna wewnętrzny świat pacjenta, tym więcej pacjent dowiaduje się sam o sobie i może się zmieniać.
Aby jak najskuteczniej pomóc pacjentowi, w mojej pracy terapeutycznej stosuję również techniki z innych podejść teoretycznych, jak:
– podejście ericksonowskie wykorzystujące w pracy z objawem metaforę i nieraz zaskakujące zadania domowe,
– podejście systemowe traktujące objaw pacjenta jako przejaw trudności całego systemu rodzinnego,
–podejście poznawczo-behawioralne, którego podstawowym celem jest pomoc w identyfikacji i modyfikacji zniekształceń w procesach poznawczych pacjenta, które determinują jego nastrój oraz zachowanie.